Χωρίς Τίτλο

Χρόνια λέω να φτιάξω blog. Στην αρχή το σνόμπαρα. Ήταν μια εποχή που όλοι είχαν. Μετά άρχισε να με τρώει. Μετά βαρέθηκα. Είμαι Ζυγός. Γειά σας χάρηκα.

Το συγκεκριμένο, το αποφάσισα με το που ήρθε η Visa. Λέω τέλος είναι ευκαιρία. 

Ήξερα πιο θα ήταν το main theme. New York City baby. Μέχρι που έκανα πραγματικότητα το δικό μου 'όνειρο ζωής'. Ήρθα στο νουγιορκ σου λέω. Κ μου πήρε 3 μήνες για να το πάρω απόφαση. Να πάρω απόφαση οτι ΔΕΝ θα γράψω ΜΟΝΟ για την NYC baby αλλά κ για την Αθήνα που μεγάλωσα. Την Ελλαδίτσα, που μου λείπει τόσο πολύ. Τώρα που το σκέφτομαι, κακώς άργησα γιατί οι εμπειρίες πολλές κ άντε με την αναποφασιστικότητα κ τεμπελιά μου να τα βάλω όλα σε μια σειρά..

Χάνοντας τον πατέρα μου τον Νοέμβρη του 08' ξεκίνησε δειλά δειλά η γνωστή σε όλους ΚΡΙΣΗ. Τότε προσπαθούσα να βιώσω τον χαμό του. Δεν με ενδιέφερε ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε η κρίση, ούτε η Τρόικα, ούτε η Μέρκελ, ούτε ποιος μας κυβερνά, ούτε καν η επιχείρηση μου.

Δύο καταστήματα υποδημάτων στον Πειραιά από το 68', το αίμα κ ιδρώτας του Αντώνη -μπαμπά- τα οποία με τα χρόνια έγιναν ΕΝΑ. Κ αυτό απώλεια ήταν. Κ όσο περνούσε ο καιρός, μαμά-αδερφός- κ εγώ αποφασίζουμε να μειώσουμε τα προσωπικά μας έξοδα για το καλό της επιχείρησης. 

Σιγά-σιγά άρχισα να κοιτάζω τη τιμή της βενζίνης, πόσα κερατιάτικα δίνω στη vodafone κάθε μήνα, πόσους καφέδες κ junk food ξοδεύω την ημέρα. Βλακείες. Κ άρχισα να κόβω. Όπου φυσικά κ μειώθηκαν τα έξω. Τα μπουζούκια. Οι καθημερινοί καφέδες. Τα ψώνια.

Αποφάσισα τουλάχιστον να έχω βενζίνη για να 'τη κάνω' όποτε γουστάρω. 

Συναντήσεις με τις 6 κολλητές -κάποιες πλέον μαμάδες- που φυσιολογικό δεν τις έβλεπα συχνά. Οι παιδικές μου φίλες. Οι αδερφές μου. Από μωρά μαζί. Κ αυτές απώλεια.

Ανάβυσσο στο Κούρο με τους σερφάδες. Τί γεμάτα τα περσινά ΣΚ μου? 
ΓΕμάτα κ ΓΑμάτα. 

Διακοπές φίλε. ΔΙΑΚΟΠΕΣ. Κ όμως τα κατάφερα κ πήγα. 

Καλοπερασάκιας θα πείτε κάποιοι, αλλά όταν εσείς οι κάποιοι τ'ακουμπούσατε αλλού εγώ έμενα σπιτάκι. Στο νεραιδόσπιτο που λένε όσοι έχουν έρθει. Με τη πάρτη μου. Με τις μουσικάρες μου. Κ τα ηλιοβασιλέματα μου.

Α ναι κ τα σόσιαλ μύδια. Συντροφιά μεγάλη στην Ελλάδα της κρίσης τα σόσιαλ. Πηδάω εύκολα απ' το ένα θέμα στο άλλο. Θα συνηθίσεις. Φλυαρώ. Εξκιουζέ.

Πέρσι λοιπόν στη Πάρο, προς το τέλος των διακοπών, πηγαίνω κ πίνω κλασικά τον πρωινό μου freddo.  8 το πρωί στη Πάρο, 1 τα ξημερώματα στη ΝΥ. Στέλνω στον νονό μου 'τελεσίγραφο' 'I'm gonna do it. Let's go'. Ήταν το τελειωτικό μου ΟΚ για να προχωρήσει τις διαδικασίες να φύγω απ' την Ελλάδα.

Οκτώβρη ξεκινά η χαρτούρα. Ατελείωτη χαρτούρα. Βλαμένες, χαζές, σπαστικές ερωτήσεις των Αμερικανών -για μένα- ν' απαντήσω. Κ να μη τελειώνουν οι ρημάδες. 

Μη λέμε μόνο για την γραφειοκρατία της 'Ελλαδάρας' διότι το Αμέρικα σε στέλνει στο Δρομοκαϊτειο. ΡΕ! ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΑΡΤΙΑ. ΠΟΛΛΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ. 

Για να καταλήξω. Όλα κομπλέ. Έρχεται η visa, τέλη Απρίλη, φεύγω http://instagram.com/p/XUMbdqyKkF/

Έζησα αποχαιρετισμό αεροδρομίου που ποτέ δν είχα ξαναζήσει. Φίλες-φίλοι που το είχαν περάσει, όλοι το ίδιο: 'Πήγαινε ΕΛ ΒΕΛ μόνη σου'. Άντε να το πεις στη μάνα μου αυτό. 

Ή στις κολλητές μου. "Mπουαχαχα" που λέει κ η Όλγα. Απώλεια κ ο αποχαιρετισμός.

34 χρόνια born n' raised στην Ελλάδα, αποφάσισα να πάρω το κώλο μου να φύγω.

Μετά από ένα απίστευτο fairwell party..

(Κ ναι ακόμη δν είχα φύγει η μία τούρτα έγραφε 'Γύρνα πίσω μωρή'. 

Έχω πολύ γαμάτους φίλους/φίλες τελικά.

Μέσα στο αεροπλάνο έχω wifi. Το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσαν να μου κάνουν.

Fb, twitter, email, ανταλλαγή φωτογραφιών. Οι 11μιση ώρες από Κωνσταντινούπολη έφυγαν νεράκι..

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού περνάνε αναμνήσεις απ' το μυαλό μου, ατελείωτες. 

Έχω διαβάσει ένα γράμμα της κουμπάρας μου Νάντιας, που μου το έδωσε στο αεροδρόμιο, πάνω από 10 φορές. Το φουλάρι της Δανάης με ψεκασμένη την angel της. Τη τελευταία κάρτα γενεθλίων που μου έδωσε η μανούλα μου με ευχή '..γιατί ΜΠΟΡΕΙΣ', τον άγγελο κόσμημα της Χριστίνας. Κ είμαι απλά βουβή. Μέχρι που βλέπω αυτό:

Πήρα βαθιά ανάσα κ είπα θα το παλέψω. Για όσο. Αυτή η πόλη ήταν κ είναι η καψούρα μου. Να που τα κατάφερα.. Βέβαια:

Ακόμη μετανιώνω που δν έμεινα Αθήνα για Πάσχα(το χαβά μου εγώ). 

Καλά να πάθω. Λύσσα κακιά. 

Πόσο μου'λειψε η μαγειρίτσα της μάνας μου, αστο. Κ φυσικά Πάσχα σχεδόν καύσωνας στο Ελλάντα. Κ οι περισσότεροι διακοπές σε νησάκια. Ενώ στη ΝΥ κρύο, βροχή, παλιόκαιρος, μουντάδα, μπουφάν. Χειμώνας κ έμπαινε Μάης. Φάτο τώρα Αφροδιτούλα.

Οι φρίκες εδώ που τα λέμε είχαν ξεκινήσει 2 εβδομάδες πριν φύγω. Κλάμα ανπαλεβαμπλ σε καθημερινή βάση. Όποτε αποφάσιζε εκείνο. Το κλάμα ντε.

Οι φρίκες στο νου γιορκ ήταν πιο χαλαρές. Κάθε Κυριακή ας πούμε. Ή όποτε σκεφτόμουν τον ανιψιό μου να μεγαλώνει χωρίς το 'πρότυπο σούργελο' θείτσα του. 

Αυτό μου' χει στοιχίσει απίστευτα. Ακόμη με πονάει. Κ δν θα φύγει ποτέ. Γιατί χάνω στιγμές. 

ATH vs NYC του μπη κοντινιουντ.. Καλό μήνα!