5 Χρόνια

Το'χω παρατήσει (το μπλογκ). Το ξέρω. Δεν περνάω κ τη καλύτερη φάση της ζωής μου. Ίσως η πιο μοναχική έβα. Δύσκολη χώρα η Αμερική. Αλλά σήμερα δν θα γράψω γι'αυτή.

Σήμερα περπάτησε ο ανιψιός μου. Ο Αντωνάκης. Ο 3ος. Ομόρφυνε η μέρα μου, χαμογέλασα απο χαρά κ όχι γιατί έπρεπε. Το μοιράστηκα με ανθρώπους που ήξερα οτι θα χαρούν με τη χαρά μου. Το μοιράζομαι κ με εσάς τώρα. Τραγική ειρωνία. 
Σαν σήμερα 1/11/08' έχασα τον πατέρα μου. Αντώνιος ο 1ος.

Πριν 5 χρόνια. 5 χρόνια. w o w. ΠΕΝΤΕ.

Για όσους με ξέρουν στο twitter εκτός απο Πουπέ έχω κ άλλο όνομα: 1:11...

Λάτρευε τις πρωτομηνιές. Πρωτομηνιά it was daddy..

Δύσκολη σχέση. Πολύ. 46 χρόνια διαφορά είχαμε. Παλιά καραβάνα. Μπαμπούλα τον φώναζαν οι φίλες μου. Μεγάλος έμπορος. Τεράστιος. Ακόμη τον συζητάνε. Ήταν κ μερακλής πολύ. Και κουβαρντάς. Κ παλαιών αρχών. Κ ρομαντικός. Σκληρός διαπραγματευτής. Ευαίσθητος. Πάρα πολύ. Ανάποδο κεφάλι. Πέρασε κατοχή. Έχασε τον πατέρα του στα 7. Η γιαγιά Αφροδίτη τον πήρε μαζί με την θεία μου απο Καλαμάτα κ ήρθαν Πειραιά. Σταμάτησε το σχολείο τότε. Την βοηθούσε. Έγινε πουκαμισάς. Κ απο τους πολύ καλούς. Πήγε ναυτικό τριάντα κάτι μήνες. Το καυχιόταν μέχρι τέλους. Πολύ πατριώτης. Αν γινόταν πόλεμος έλεγε πως θα πήγαινε στα βουνά μόνος του να πολεμήσει για την Ελλάδα. Πέθαινε για τη χώρα του οχι μαλακίες. Στο μαγαζί πόσα χρόνια είχαμε δίπλα απο το ταμείο την Ελληνική σημαία. Αν αυτό συνέβαινε τώρα φαντάζομαι θα τον φώναζαν χρυσαύγουλο. Αδικία. Όχι;
'Ανοιξε το 1o μαγαζί δίπλα απ'το υπουργείο Ναυτιλίας. Μετά άνοιξε πιο πάνω άλλο. Κ μετά κέρδισε σε πλειστηριασμό τα 2 στην Βασ. Γεωργίου. Κ εκεί δημιούργησε την αγορά.  Μετά απο πολύ κόπο, πολύ δουλειά, πολύ ιδρώτα.

Προσωπικά πέρασα απο πολλές 'πίστες' για να καταλήξω σε συγκεκριμένα συναισθήματα για τον πατέρα μου. Αλλά πάλεψα. Κολύμπησα με τρικυμίες. 
Πήγα σε ψυχολόγο. Ξέθαψα ότι είχα κρυμένο βαθειά. Ότι με πονούσε απο μωρό. Τα ξέρασα σιγά σιγά. Σαν αργός θάνατος. Κ αυτό ήταν η λύτρωση μου. 
Τώρα πλέον γνωρίζω. Πού ήταν λάθος. 
Που ήταν μαλάκας. Που ήμουν άδικη. 

Όλα επιλογές παιδιά. ΟΛΑ. Μη μετανοιώνετε για τίποτα.

Όταν σχεδόν με παρακαλούσε να πάμε να παίξουμε μπιλιάρδο εγώ του φώναζα 'βαριέμαι, άσε με'. Τις στιγμές στην εντατική που περιμέναμε με τις ώρες απ'έξω σκεφτόμουν μια λέξη."ΤΥΨΕΙΣ". Ευτυχώς κυριάρχησε η λογική. 
Γιατί τύψεις; Δεν βαριόσουν? Ωραία. Σκάσε λοιπόν. 
Γιατί προσθέτω έξτρα πόνο στη ψυχή μου; Εκεί ξεκαθάρισα. Ηναφζ ηναφ.
Την ώρα που τον έβαζαν με το φορείο στο ασανσερ για να χειρουργηθεί μου φώναξε
'Να θυμάσαι ο πατέρας σου ήταν αστέρι'. Κ ήταν. Κ είναι. Κ πάντα θα είναι.

Ξέρω πλέον οτι τίποτε δν είναι τυχαίο. Ίσως γιατί εγώ το έχω επιλέξει έτσι να είναι.
Έφυγε στο ξεκίνημα της κρίσης. Το καρδιακό θα το πάθαινε έτσι κ αλλιώς απο τη στεναχώρια του αφού το 'ενα του παιδί', το μαγαζί του, το αφήσαμε ένα χρόνο μετά αφού έφυγε. Σίγουρα αν ζούσε θα χαιρόταν που δν έχω παντρευτεί. 
"Μείνε μόνη σου μωρή, κανέναν πάνω απ'το κεφάλι σου, αφού είσαι μαλάκας πας κ πληγώνεσαι με τον καθεναν'. Αχ μπαμπάκο μου.
Τώρα δν έχω κανέναν να μου δώσει μονό τριαντάφυλλο. Έτσι σκέτο. Να κάτι τέτοια μου λείπουν. Κ Αγίου Βαλεντίνου που κορόιδευε, αν ήμουν μόνη πάντα μου έφερνε λουλούδια κ σοκολατάκια. Μια φορά μάλιστα μου αγόρασε σεντόνια με καρδιές. lol. Γαμάτος;

Προχθές στο φβ βλέπω μια φώτο ενός φίλου. 
ΚΟΛΛΗΣΑ. ΑΣΧΗΜΑ.

Αυτή τη πεταλούδα, με αυτά τα χρώματα έβλεπα πάντα όταν επισκεπτόμουν τον τάφο του. Κάθε φορά. Αυτή τη γαμάτη 'λεοπάρ πεταλούδα'. Που πολλές φορές απ'το πόνο μου, αισθάνοντας οτι μου ξεριζώνεται η καρδιά, με λυγμούς τον παρακαλούσα να μου δείξει οτι με ακούει. Κ να'σου η ίδια πεταλούδα 5 χρόνια μετά..

5 χρόνια πολλές αλλαγές. Στη χώρα, στις ζωές μας, παντού. Ξέρεις κάτι;

Σαν την υγεία ρε φίλε Τ Ι Π Ο Τ Α.

Κ αν αγαπάς τη μάνα σου & το πατέρα σου, τη γκόμενα σου, τον άντρα σου, τη κολλητή σου, το σκυλί σου, ΠΕΣ ΤΟ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ. ΠΕΣ ΤΟ. 
Μη κρατάτε μέσα σας τέτοια συναισθήματα!!
Ξέρεις τι σου ξημερώνει? 'Οχι. Σκάσε κ πες το! 
Ο κώλος δε πέφτει μ'ενα Σ'αγαπώ. Μαγκιά σου! 
Πρόλαβα κ είπα τα πάντα πριν φύγει. Άδειασα κ άδειασε κ αυτός. 
Είμαι απο τις τυχερές. Εσύ; Θα είσαι; Μακάβριο;;;
Σκεφτείτε κάτι για μερικά δευτερόλεπτα. Αν χάσεις κάποιον τι απομένει;

TIK

TOK

TIK

TOK

Αναμνήσεις κ φωτογραφίες.

"Μπάμπιμου", μου λείπεις. Ειδικά εδώ. ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ

http://www.youtube.com/watch?v=IWzQRtC2I0M